سرمایه گذاران ICO؛ بزرگ ترین مشکل عرضه اولیه سکه در ۲۰۱۸
جامعه بلاک چین در ابتدای سال ۲۰۱۸ به اوج حباب ICO رسید. وعده ی «هر کسی می تواند در یک پروژه اولیه سرمایه گذاری کند» برای سرمایه گذاران بسیار دلنشین بود.
به گزارش کوین ایران به نقل از کوین دسک، در ابتدای سال ۲۰۱۸، جامعه بلاک چین به اوج حباب عرضه اولیه سکه (ICO) رسیده بود. شعار و وعده ICO که بر اساس آن “هر کسی می تواند در یک پروژه اولیه سرمایه گذاری کند،” بسیار دلنشین و آینده نگرانه بود. با این حال، به دلیل اینکه قیمت اکثر توکن های ICO در سال گذشته کاهش یافت، به نظر می رسد که فصل اول این آزمایش بزرگ با شکست همراه بوده است.
راهنمای مطالعه نمایشبیشتر بخوانید: همکاری ریپل با برترین دانشگاه چینی برای برنامه تحقیقاتی بلاک چین
چرا اکثر ICO ها موفق نمی شوند؟ دلایل شکست ICO ها چیست؟
Simon Seojoon Kim به عنوان مدیر ارشد اجرایی Hashed در مصاحبه پایان سال خود با کوین دسک، این سؤال و بسیاری دیگر از سوالات پیرامون ICO را پاسخ داده است. Hashed یک شتاب دهنده متمرکز بر رمز ارز است که بر روی ایجاد جامعه و سرمایه گذاری تمرکز کرده است.
دلایل مختلفی برای شکست ICO ها در سال ۲۰۱۸ مطرح می شود. برخی معتقدند ۱) حرص و آز افرادی که کورکورانه به دنبال دستیابی به یک ثروت در کوتاه مدت هستند، ۲) تیم های نامناسب پروژه که تحت رهبری کارآفرینان فاقد تخصص اداره می شوند، ۳) محدودیت های فنی بلاک چین های اصلی (پلتفرم) فاقد مقیاس پذیری، و ۴) نبود رگولاتوری در کشور هایی که نمی توانند با تغییرات بازار هماهنگ شوند از جمله مهم ترین دلایل عدم توفیق ICO ها می باشند.
تمامی موارد ذکر شده درست هستند. با این وجود، درس های کمی وجود دارند که می توان از آنها یاد گرفت. این موارد، مشکلاتی هستند که تمامی فناوری های نوآورانه و تغییر دهنده پارادایم در مراحل اولیه ورود خود به بازار با آنها رو به رو می شوند.
در این نوشته تلاش می کنیم تا وضعیت کنونی ICO ها را از طریق بررسی محدودیت های ذاتی آنها، به ویژه اعتقاد بر این که «هر کسی می تواند در یک پروژه اولیه سرمایه گذاری کند» تجزیه و تحلیل کنیم و در مورد برخی از راه حل های بالقوه بحث نماییم.
محبوبیت کانال های خرید گروهی
علی رغم انفجار حباب ICO، شوق بلاک چین (Blockchain) در بازار های آسیا کاهش نیافته است. در واقع، علاقه به روند های فناورانه ی جدید و توسعه اکوسیستم ها همچنان در حال افزایش است. به طور خاص، در بازارهایی مانند چین و کره که رمز ارز ها بیشتر پذیرفته شده اند، سرمایه گذاران خرد، همچنان از طریق روش های مختلف در سرمایه گذاری اولیه برای پروژه های بلاک چین شرکت می کنند.
در چین، بازار های ثانویه محبوب تر شده اند زیرا اتباع چینی به واسطه قانون، از مشارکت در ICO ها منع شده اند، در حالی که در کره جنوبی، تعدادی از کانال های خرید گروهی کوین [سکه] به صورت مخفیانه از طریق پیام رسان KakaoTalk یا دیگر جوامع اداره می شوند. ایجاد مقررات دولتی مبنی بر کنار گذاشتن این فناوری ها، از جمله دلایل مهم دیگری است که در پشت این روندها قرار دارد.
بیشتر بخوانید: شش روش سرمایه گذاری جایگزین به جای تجمیع سرمایه در قالب ICO چیست؟
محبوبیت فروش خصوصی توکن در راه اندازی ICO ها
از اواسط سال ۲۰۱۷ تا به امروز، هر کسی که به پروژه های بلاک چینی علاقه داشته باشد، می تواند بدون هیچ مشکلی در ICO ها مشارکت کند. با این حال، از نیمه دوم سال ۲۰۱۷، به جای فروش عمومی و همچنین مشارکت کمتر از جانب سرمایه گذاران فردی، ICO ها به سوی فروش های خصوصی بزرگتر حرکت کرده اند.
به طور خاص، پروژه هایی که از توانایی جذب سرمایه خود بیشتر مطمئن هستند، به طور فزاینده ای تلاش می کنند تا به جای فروش عمومی، بخش اعظمی از سرمایه گذاری مورد نیاز خود را از سرمایه گذاران نهادی یا سرمایه گذاران ریسک پذیرِ شناخته شده جمع آوری نمایند. Ontology یا Handshake از جمله مثال های کلیدی در این حوزه می باشند که به سادگی در جامعه مشارکت می کنند؛ و پس از یک فروش خصوصی، تعداد بالایی از توکن خود را در بین عموم پخش می کنند، بدون اینکه یک ICO ایجاد کرده باشند.
سرمایه گذاران فردی که علاقه مند به حضور در این پروژه ها هستند، تلاش می کنند تا از طریق واسطه های تاثیرگذار، در این سرمایه گذاری مشارکت داشته باشند؛ چرا که واسطه ها می توانند دسترسی آنها به فروش های داخلی و اولیه را تضمین نمایند. در عین حال، شکایت های زیادی در داخل جوامع در مورد روند در حال افزایش سرمایه گذاران سازمانی وجود دارد که بخش اعظمی از فروش داخلی در دوران فروش خصوصی را به خود اختصاص می دهند.
بیشتر بخوانید: چرا سرمایه گذاری در حیطه ICO ها می تواند یک ایده بسیار خوب باشد؟
بی میلی به پذیرش سرمایه گذاران فردی در ICO ها
شکاف بزرگی مابین انتظار و نقشی که بسیاری از پروژه ها امیدوار بودند سرمایه گذاران فردی در طول ICO بازی کنند و واقعیت پیش روی آنها، وجود دارد. از طرف دیگر، تیم های پروژه با ارائه فرصت سرمایه گذاری منصفانه به عموم مردم امیدوار بودند که یک جامعه ی وفادار ایجاد نمایند که با انگیزه های پروژه هماهنگ بوده و در رشد آن سهیم باشد.
در مقایسه با مدل استارتاپ ها فعلی که شرکت بر اساس سرمایه ی دریافت شده از تعداد کمی از سرمایه گذاران سازمانی از طریق کانال های بسته، رشد می کند، تیم های سابق اعتقاد داشتند که ICO ها ایجاد یک اکوسیستم باز تر را تسهیل می کنند که منجر به چرخه ذاتی رشد سریع می شود. با این حال، سرمایه گذاران فردی در پروژه های بلاک چین، در نهایت نتوانستند در بسیاری از موارد کمک شایانی برای پروژه ها باشند.
اکثر شرکت کنندگان ICO که شخصیت های جامعه مربوطه را تشکیل می دادند، اغلب افراد جاه طلبی بودند که قیمت توکن تنها نگرانی آنها بود و توجه چندانی به دیگر مشارکت کنندگان پروژه نداشتند. بسیاری از این افراد بدون درک روشن و یا اعتماد به تکنولوژی یا کسب و کار اصلی پروژه، به راحتی به خیل عظیم طرفداران پروژه های محبوب ملحق شدند. در نتیجه این افراد اهمیت چندانی برای فعالیت های مولدی که باعث ترویج رشد سالم جوامع ICO می شوند، قائل نبودند. علاوه بر این، تعدادی از سرمایه گذاران فردی که در ICO های مربوط به پروژه های بلاک چین مشارکت داشته اند، در واقع از توکن های دریافتی برای اهداف مورد نظرشان استفاده می کردند، در حالی که توکن مورد نظر برای dapp یا platform خاصی منتشر شده بود. همچنین سرمایه گذاران انفرادی به راحتی می توانند توکن های دریافتی را پس از رسیدن به سطوح قیمتی مد نظر خود به فروش برسانند.
ضرورت احتیاط تیم های ICO در انتخاب سرمایه گذار
رفتار های غیر قابل پیش بینی سرمایه گذاران انفرادی، به این آگاهیِ رو به رشد در میان تیم ها منجر شد که سرمایه گذاران واقعاً می توانند توسعه بلند مدت پروژه ها را تهدید کنند. از منظر تیم پروژه، به نظر می رسد مدیریت تعداد کمی از سرمایه گذاران حرفه ای به جای برقراری ارتباط و ارائه توضیحات به جامعه سرمایه گذاران فردی، از کارایی بیشتری برخوردار است. سرمایه گذاران فردی به طور دائم در مورد قیمت و لیست شدن توکن در صرافی ها سؤال می کنند به خصوص در مرحله راه اندازی اولیه؛ زمانی که تیم پروژه به طور طبیعی بیشترین انرژی خود را برای توسعه صرف می کند.
سرمایه گذاران سازمانی نیز تمایل دارند تا شبکه خود را داشته باشند و بینش بیشتری نسبت به صنعت بلاک چین به دست آورند. در بسیاری از موارد، سرمایه گذاران سازمانی با ارائه نقش مشاوره ای به کارآفرینان و یا استخدام اعضای تیم در مراحل اولیه، به شکل عملی به رشد پروژه کمک می کنند. این سرمایه گذاران از طرق مختلف، شامل ایجاد جوامع محلی در مکان های کلیدی، میزبانی Hackathon ها برای اتصال توسعه دهندگان با پروژه، یا فراهم سازی امکان برقراری ارتباط با کانال های رسانه ای اصلی، می توانند از پروژه حمایت نمایند.
فروش خصوصی توکن در دوره lock-up
از آنجایی که در فروش های خصوصی، دوره lock-up بسیار طولانی تر از فروش های عمومی است، سرمایه گذاران سازمانی گزینه های زیادی پیش روی خود ندارند؛ آنها به رشد میان مدت تا بلند مدت پروژه باور دارند و در صورت امکان هر کمکی را به پروژه ارائه می دهند. البته، همه سرمایه گذاران سازمانی نیز به طور مؤثر به توسعه یک پروژه کمک نمی کنند. همچنین رفتار برخی از این سرمایه گذاران که نتوانسته اند حمایت وعده داده شده را فراهم نمایند یا از تخصص کافی برخوردار نبوده اند نیز منبع شکایات درون جوامع بوده است. با این حال، ماهیت رقابتی بازارها به حل این مشکل کمک می کند.
به دلیل جریان آزاد و شفاف اطلاعات در اکوسیستم متصل رمز ارز ها، اطلاعات مربوط به سرمایه گذاران سازمانیِ معتبر و نه خیلی معتبر، به سرعت بین کارآفرینان بلاک چین منتشر می شود. همانند فرآیند رشدی که بازار های سرمایه از آن تبعیت می کنند، تنها صندوق های معتبر رمز ارز فرصت سرمایه گذاری در پروژه های امیدوار کننده را به دست می آورند.
بیشتر بخوانید: همه چیز در مورد ICO ها!
آیا سرمایه گذاری تنها راه مشارکت در یک پروژه ICO می باشد؟
سال ۲۰۱۸ شاهد رشد روند مربوط به فروش های عمومی [توکن] بودیم. نمی خواهم سوال دو بخشی مربوط به مناسب تر بودن سرمایه گذاران فردی یا سازمانی برای سرمایه گذاری در پروژه های اولیه و استارتاپ ها را مطرح نمایم. سوال اساسی تر این است که «چگونه یک اکوسیستم ایجاد کنیم که در آن کسانی که به رشد پروژه ها کمک می کنند، می توانند سهامداران اولیه آن شوند؟» و من معتقدم که سازوکار گواه اثبات مشارکت (Proof of Contribution) می تواند این امکان را فراهم کند.
وقتی به ظهور اولین رمز ارز جهان دقت می کنیم، شاهد روندی هستیم که نشان دهنده آغاز پارادایم تمرکززدایی و فرآیند صدور توکن ها است. بیت کوین بدون اینکه هر گونه فروش توکن ها برای سرمایه گذاران را در نظر داشته باشد توکن ها را صرفاً از طریق ماینینگ در اختیار جامعه خود قرار داد. زمانی که ماینر ها قدرت هش را فراهم می کنند، مشارکت آنها به گونه ای است که امنیت شبکه را افزایش می دهد و در عوض به عنوان پاداش، بیت کوین دریافت می کنند. اگر چه روش تعریف شده ی پروتکل، برای مشارکت در شبکه ساده بود اساساً از مفهوم مربوط به گواه اثبات کار (Proof of Work-PoW) استفاده می کند. گواه اثبات کار می تواند به عنوان شکلی از گواه اثبات مشارکت نیز دیده شود که منعکس کننده فلسفه جبران و پرداخت غرامت به کسانی است که به یک پروژه کمک می کنند. در طول مدت زمانی که هیچ کس توجهی به قیمت بیت کوین نداشت، اکثر سهامداران اولیه در شبکه، افرادی بودند که قویاً به ارز های غیر متمرکز اعتقاد داشتند، و نه کسانی که به دنبال سود کوتاه مدت بودند.
نقش های اصلی در راه اندازی اولیه پروژه
در صنعت فناوری اطلاعات، تمایز روشنی مابین نقش ۱) سرمایه گذاران، ۲) شرکت و ۳) کارکنان در مراحل اولیه راه اندازی پروژه وجود دارد. سرمایه گذاران در برابر سرمایه گذاری اولیه، سهام شرکت را دریافت می کنند. پس از آن شرکت باید از بودجه تأمین شده به طور موثر برای رشد خود استفاده کند. کارکنان پس از پیوستن به شرکت می توانند گزینه های سهام را انتخاب کنند و به علت پتانسیل صعودی بالقوه ی قیمت سهام شرکت، انگیزه بیشتری برای کار بیشتر پیدا می کنند. من معتقدم که در حال حاضر، سیستم گزینه های سهام، بزرگترین نیروی محرکه نوآوری استارتاپ های “سیلیکون ولی” است.
بنابراین، مایه تاسف است که بیشتر پروژه های بلاک چین نقش ذی نفعان خارجی را کاهش داده اند که در مراحل ابتدایی پروژه به عنوان سرمایه گذار سنتی در استارتاپ های فناوری اطلاعات شرکت می کنند. این موضوع در وایت پیپر (white paper) اکثر پروژه های بلاک چین قابل مشاهده است چرا که به جای سیستم توزیع توکن خودمختار و مستقل از طریق پروتکل، شبیه یک برنامه توسعه کسب و کار و بودجه ی بازاریابی می باشد که به طور کامل توسط تیم پروژه تعیین شده است. در اغلب موارد، مدل توکن به شکل مختصری توضیح داده می شود و تمرکز اصلی بر فعالیت های اصلی است که بعد از تثبیت شبکه اتفاق می افتند. به عبارت دیگر، مدل رشد شبکه، فروش توکن به سرمایه گذاران از طریق بازاریابی، فروش یا فعالیت های مشارکتی با استفاده از منابع مالیِ تعیین شده توسط تیم پروژه، می باشد. این نشان می دهد که پروژه های بلاک چین تا به امروز از مزایای تمرکز زدایی به طور کامل استفاده نکرده اند. پروژه هایی که واقعاً تمرکز زدایی را دنبال می کنند باید به جای آنکه مشارکت کننده های اولیه را فقط سرمایه گذاران مالی بدانند، آنها را بیشتر شبیه به کارکنانی در نظر بگیرند که گزینه دریافت سهام به آنها ارائه شده است. این افراد می توانند به طور فعالانه ای از خارج از سازمان در شبکه مشارکت داشته باشند و فلسفه جبران خسارت از طریق پروتکل برای تقویت حضور آنها استفاده شود.
بیشتر بخوانید: کسب و کارها چگونه می توانند از پتانسیل های بلاک چین استفاده کنند؟
سیستم های پاداش در پروژه های بلاک چین
پروژه های بلاک چین با توجه به ماهیت مدل توکن خود، می توانند سیستم های پاداش دقیق و مؤثری طراحی کنند که مشارکت اعضای عضو را بررسی کرده و بر اساس میزان مشارکت به آنها پاداش دهد. به عنوان مثال، حتی اگر قرار باشد سرمایه گذاران اولیه امتیازی را به عنوان پاداش برای کمک های مالی خود دریافت کنند، محاسبه و پرداخت پاداش بر اساس روش تعریف شده توسط پروتکل می تواند در تاریخ دیگری صورت گیرد که ثابت شده است فرد به سطح معینی از استفاده در sapp پروژه رسیده است یا در فعالیت مربوط به روابط عمومی مشارکت داشته است. این روش می تواند سرمایه گذاران را به مشارکت های واقعی تر راغب نماید. علاوه بر این، می توان پروتکل های مختلفی طراحی نمود که مشارکت کنندگانِ غیر سرمایه گذار را به مشارکت در شبکه های بدون مجوز [عمومی] تشویق می کند و توکن هایی را برای چنین مشارکتی در اختیار آنها قرار می دهد.
آینده پروژه های بلاک چین
در آینده، پروژه های بلاک چین با زنجیره ارزش های پیچیده تری را خواهیم دید که ارتباطات بیشتری با دنیای واقعی خواهند داشت. هدف نهایی پروژه های غیر متمرکز باید عدم تمرکز کل زنجیره ارزش پروژه باشد. برای رسیدن به این هدف، کلیه بخش های کلیدی زنجیره ارزش شرکت های سنتی، از تحقیق و توسعه گرفته تا فروش و بازاریابی، باید به پروتکل های دقیق و جزیی تبدیل شود. همچنین شرکت ها باید با ارائه پاداش های مناسب، مکانیسم هایی را برای تشویق کارشناسان برتر خارج از سازمان برای مشارکت مؤثر در رشد پروژه در نظر بگیرند. توکن ها می توانند به عنوان یک ابزار مؤثر در این سناریو مورد استفاده قرار گیرند. بر خلاف استارتاپ های متمرکز که بر اساس تصمیم گیری های کوتاه مدت و دلخواه تیم مدیریت اداره می شوند، باید یک روش محاسبه انگیزه های مشارکت بر اساس یک پروتکل شفاف و تعریف شده و عمومی وجود داشته باشد. این امر می تواند یک مزیت و لبه رقابتی برای سازمان های مبتنی بر پروتکل در قیاس با سازمان های متمرکز ایجاد کند.
توزیع توکن فقط برای مشارکت کنندگان واقعی پروژه
سرمایه گذاری صرفاً یکی از راه های متعدد موجود برای کمک به رشد یک پروژه است. من معتقدم که این روزها دلیل اصلی شکست بسیاری از ICO ها این است که جوامع آنها با سهامدارانی پر می شود که تنها به قیمت توکن ها توجه دارند زیرا به عنوان سرمایه گذار به پروژه پیوسته اند.
هویت هر سازمانی بر اساس ماهیت سهامداران اولیه آن تعیین می شود. این موضوع منجر به یک واکنش زنجیره ای می شود و بر کسانی که بعداً به جامعه می پیوندند نیز تأثیر می گذارد، و همچنین تاثیر فراوانی بر مسیر و سرعت رشد شبکه دارد. از سال ۲۰۱۹ به بعد پروژه های بلاک چین برای موفقیت خود باید از روش های پیشرفته تری نسبت به پیشینیان خود برای تعیین ترکیب سهامداران اولیه استفاده کنند. آنها باید به دنبال دوری از روش های جاری اعطای توکن به سرمایه گذاران، توزیع تصادفی توکن ها، airdrop ها و تکیه بر مشارکت بر اساس تصمیمات موجودیت های متمرکز در هنگام تشکیل جوامع سهامداران اولیه باشند.
بسیاری از افراد با وجود شکست بسیاری از ICO ها، هنوز هم به ارزش بالای فناوری بلاک چین باور دارند و معتقدند که بلاک چین پتانسیل کافی برای تغییر کامل مبانی سیستم های اقتصادی فعلی را دارا می باشد. امیدوارم پروژه های بلاک چین در آینده بتوانند چالش های مربوط به مدل های توزیع توکن را برطرف نمایند و شرایطی ایجاد کنند که هر کسی نتواند به عنوان سهامدار اولیه در پروژه ها مشارکت داشته باشد. همچنین تیم های توسعه ICO ها باید از مدل گواه اثبات مشارکت استفاده کنند و توزیع توکن را در میان کسانی انجام دهند که سهم قابل توجهی در پیشرفت پروژه داشته اند.
بیشتر بخوانید: نشانه های کف سازی تکنیکال بیت کوین احتمال یک رالی کوتاه مدت را قوت می بخشد
