ویلیام موگیار نویسنده “تجارت بلاکچین” و مشاور هیئت مدیره و سرمایه گذار در پروژه های مختلف بلاکچین و شرکت های نوبنیان می باشد.
در اینجا موگیار چگونگی فهمیدن راحت بلاکچین با مقایسه عملکرد آن با ابزارهای ایجاد مدارک با همکاری یکدیگر را توضیح می دهد.
هر چقدر افراد بیشتری بلاکچین را بهتر بفهمند، شاهد ازدیاد تعداد حالات استفاده مفید از آن خواهیم بود.
درست همانند هر تکنولوژی دیگری، آن هایی که مبدع آن هستند، لزوماً درباره ی کاربرد های آن نیاندیشیده اند. به همین دلیل است که من معتقدم هنوز می توانیم منتظر کاربرد بهینه بلاکچین در موارد خاص باشیم. این امر می تواند با افزایش تعداد کسب و کار های مرتبط با این موضوع و افراد متخصص در یک حوزه خاص که دارای تخصص عمیقی می باشند، اتفاق بیفتد.
اما، اولین قدم داشتن یک فهم پایه ای از تفاوت بلاکچین با ابزارهایی است که ما این روزها از آن ها استفاده می کنیم.
تقریباً هر چیزی در زندگی نیازمند برداشتن برخی قدم های انقلابی می باشد.
حتی بهترین شرکت های نوبنیان نیازمند فهمیدن تغییرات رفتاری کاربران خود از نظر روانشناسی می باشند (به عنوان مثال فیس بوک مفهوم به اشتراک گذاری را به خوبی فهمید)، درحالیکه شرکت های بزرگ باید خود را برای مدیریت جاه طلبانه چالش های پیش رو در رابطه با راه اندازی پروژه های مختلف بلاکچین آماده کنند.
“پایگاه داده جدید”
این ایده که بلاکچین نمونه دیگری از یک پایگاه داده می باشد، یک قیاس معروف می باشد که بارها مورد استفاده قرار گرفته است (من دو سال پیش درباره این موضوع مطالبی را نوشتم). در واقعیت، بلاکچین پایگاه داده را مختل نمی کند، بلکه چگونگی همزمان سازی بین آن ها را تغییر می دهد. دو نهاد (به عنوان مثال بانک) را در نظر بگیرید که نیازمند به روز رسانی موجودی حساب کاربران خود به هنگام دریافت درخواست از جانب آن ها برای انتقال پول به حساب شخص دیگر می باشند. آن ها نیازمند صرف میزان زیادی زمان و تلاش (هزینه بر) برای هماهنگی، همزمان سازی، پیام دهی و حصول اطمینان از انجام هر تراکنش به نحو احسن می باشند.
به طور متعارف هر پولی که منتقل می شود، تا زمانی که دریافت کننده تاییدیه دریافت را صادر نماید، در اختیار فرد انتقال دهنده خواهد بود.
با استفاده از بلاکچین، تنها یک سند برای انجام هر تراکنش وجود دارد که هر دو طرف به آن دسترسی دارند. این روش می تواند باعث ساده سازی امر هماهنگی و تصدیق شود. زیرا همیشه به جای دو پایگاه داده مختلف، تنها یک نسخه از هر مدرک وجود دارد.
بیایید این قیاس را به حوزه مدارک به اشتراک گذاشته شده تعمیم بدهیم و درباره اتفاقات رخ داده به هنگام به اشتراک گذاری یک سند که دو یا تعداد بیشتری کاربر نیاز به تصحیح آن دارند، بیاندیشیم.
گوگل داک
اشترک گذاری سنتی مدارک از طریق همکاری به این روش بود که فایل میکروسافت ورد به دریافت کننده ارسال می گردید، و از او تقاضای بازبینی آن را می نمودیم.
مشکلی که وجود دارد این است که شما قبل از این که بتوانید آن را ببینید یا هرگونه تغییری روی آن انجام دهید، باید منتظر دریافت نسخه بازگشتی باشید. زیرا شما تا زمانی که شخص دیگر مشغول بررسی آن است، امکان ویرایش آن را نخواهید داشت.
چگونگی کارکرد پایگاه داده این روزها به این صورت می باشد که دو کاربر نمی توانند همزمان یک نسخه واحد را به روزرسانی نمایند. بانک ها نیز به این صورت موجودی و انتقال پول را بررسی می نمایند؛ آن ها به صورت لحظه ای دسترسی کاربران را به هنگام انتقال پول قفل می کنند ( یا موجودی آن ها را کاهش می دهند)، سپس سمت دیگر را به روز رسانی می نمایند، و دسترسی وی را مجدداً فعال می نمایند (یا دوباره به روزرسانی می نمایند).
در گوگل داک (یا صفحات گوگل)، هر دو طرف به مدرک واحدی در یک زمان دسترسی دارند و یک نسخه از این مدرک همیشه برای هر دوی آن ها قابل مشاهده می باشد. این امر مشابه لجر به اشتراک گذاشته شده می باشند، اما در اینجا یک مدرک به اشتراک گذاشته می شود. زمانی که در این روند تعداد زیادی مشارکت نمایند، بخش توزیعی وارد عمل می شود.
تعدادی سند قانونی که به این طریق باید مورد استفاده قرار بگیرند را در نظر بگیرید.
به جای انتقال سند از فردی به فرد دیگر وعدم توانایی در پیگیری نسخه های ویرایش شده، چرا همه مدارک تجاری به اشتراک گذاشته نشوند؟ گونه های متنوعی از قراردادهای قانونی در چنین محیط کاری می تواند ایده ال باشد.
شما به یک بلاکچین برای به اشتراک گذاری مدارک خود نیاز ندارید، اما مقایسه با مدارک به اشتراک گذاشته شده، بسیار مفید می باشد.
این مقاله قبلاً در مدیریت شرکت های نوبنیان چاپ شده بود و با اجازه نویسنده بازنشر گردیده بود.
Image from infoworld.com
